«Чаго мы ходзім на магілы?
Што нас вядзе пад сосен шум?
Ці жаль? Ці страх? Ці проста звычай?
Ці неўсвядомлены абрад?
Ці нейкай сілай таямнічай
Жыве ў нас памяць цяжкіх страт?
Чаго ідзём? Паплакаць горка?
Паспавядацца? Клятву даць?
Ці, можа, з гэтакіх пагоркаў
Сваё жыццё нам лепш відаць?
Свой шлях - у пошуках і ўдачах,
У заблуджэннях і грахах?
Ці ў гэткі час ясней мы бачым
Радзімы-Бацькаўшчыны шлях?
Ужо даўно і косці стлелі,
Зямлёй зрабіліся даўно,
А мы ідзём у прасвятленні
Аддаць пашану ўсё адно.
А мы ідзём і садзім кветкі
І з болем думаем падчас:
Ці будуць так нашчадкі-дзеткі
Прыходзіць некалі да нас?
Чаму ж нам ведаць гэта важна?
Таму, што ў вечны супакой
Нам не з жыцця сыходзіць страшна,
А з добрай памяці людской?
Калі б ды так! Калі б ды кожны
З маленства думаў, з першых лет:
Які - ці светлы, ці прыгожы -
Пакіне ў памяці ён след!
Дык дзе там! Вучымся з пагардай
На сэнс жыцця глядзець - няўцям,
Што жыць адно тады і варта,
Калі рабіць дабро людзям.
Рабі дабро! Хоць нават коштам
Апошніх сіл, апошніх мук.
І не пытай: каму? завошта?
Рабі - без просьбаў і прынук!
І не турбуйся сам, ці глуха
Закончыш ты свой круг зямны,
Ці - па значэнню і заслугах -
З аб'явай: «Доступ да труны...»
Чаму ж, таварыш Ненаежац,
Так не па-людску ты жывеш?
Што семярым спажыць належыць -
Адзін бярэш, грабеш, ірвеш?
Усё, чым грудзі ты азвончыў,
Што нахапаў ты за жыццё, -
Усё абсыпецца аднойчы,
Як з дрэва восенню лісцё!
І толькі неба гляне сумна
На «плён» нікчэмнай мітусні,
Якой ты гэтак неразумна
Ахвяраваў гады і дні.
А застанецца што? Маўклівы
Граніт на нейкай там вярсце...
Чаго ж мы ходзім на магілы?
Чаго душа баліць няўсцерп?..»